Greek Sources on the History of Ancient Thrace
III. Thrace in Thucydides' "Archaeology" I 2-12 and II 14-17
DOI:
https://doi.org/10.60053/GSU.IF.1.68.5-34Keywords:
Peloponnesian War, Thucydides, Troyan WarAbstract
The passages from the Peloponnesian War which constitute Thucydides' so-called 'Archaeology' are 12-20 and 1114-17. They have been and are being studied with the awareness that the text and the subtext are invaluable testimonies to the history of ancient Greece between the two wars, the Trojan and the Peloponnesian, which, as the author himself suggests, are portents of new ages. Is it not strange, then, to assert in the very title that in the same descriptions may be found evidence of Thrace, or that - even! - Thracilus is invisibly present in them? In the literature on Thucydides no such inquiry could naturally be made. This study is the third in the sequence following those devoted to Hecataeus and Herodotus published in previous volumes of the GSU-IF. In them I have attempted to apply, where fully (Hecataeus), where approximately (Herodotus), the stratigraphic principle of analysis of written records by a single author. What was new was that the stratigraphic principle was combined with the so-called conditional problem situation, the most simplest explanation of which is any level of analytical result is at the same time the basis of a new alternative, i.e. a new hypothetical construction. The method applied to the passages mentioned in the title (1 13-20 are excluded because they concern Greek political history up to the Peloponnesian War) has yielded unexpected but not strange information about Thrace, if Thrace is conceived in a south-eastern ethno-cultural sense. The most general reason for success was that Thracian reality was diachronic to Greek. But this will become clear later.
References
HERODOTI EXCERPTA AD THYCIDIDEM I 3 ΕΤ 4 (ED. FEIX)
II 56,1: ... της νυν Έλλάδος, πρότερον δέ Πελασγίης καλευμένης.
III 44,2: ΆθηναΙοι δε επί μέν Πελασγών εχόντων την νυν Έλλάδα καλεομένην ησαν Πελασγοί, όνομαζόμενοι Κραναοί, επi δέ Κέκροπος βασιλέος επεκλήθησαν Κεκροπίδαι, έκδεξαμένου δέ Έρεχθέος τήν αρχήν 'Αθηναίοι μετωνομάσθησαν, 'Ίωνος δέ του Ξούθου στρατάρχεω γενομένου 'Αθηναίοισι εκλήθησαν άπό τούτου 'Ίωνες.
I 56,2: ... ταυτα γάρ ην τά προκεκ:ριμένα, έόντα τό αρχα'iΌν τό μεν Πελασγικόν, τό δέ Έλληνικόν εθνος. και τό μεν ούδαμij κω εξεχώρησε, τό δέ πολυπλάνητον κάρτα.
I 56,3: επi μέν γάρ Δευκαλίωνος βασιλέας οiκεε γην την Φθιωτιν, έπi δεΔώρου του 'Έλληνος την ύπό τήν "Οσσαν τε καi τόν 'Όλυμπον χώρην, κ:αλεομένην δε ΊστιαιιΤηιν. έκ δε της Ίστιαιώτιδος ώς εξανέστη ύπό Καδμείων, οίκεε εν Πίνδφ Μακεδονόν καλεόμενον ...
II 56,2: ... ουτοι δέ μοι δοκέουσι ύπό Πελασγων όνομασθηναι, πλήν Ποσειδέωνος .. .
II 51,1: ... του δε Έρμέω τά αγάλματα όρθά εχειν τά αiδοΙα ποιευντες ούκ απ' Αίγυπτίων μεμαθήκασι, αλλ' άπό Πελασγων πρώτοιμεν Έλλ1Ίνων άπάντων ΆθηναΙοι παραλαβόντες, παρά δε τούτων άλλοι.
II 51,2: ... δστις δέ τά Καβείρων δργια μεμύηται, τά Σαμοθρ1Ίικες έπιτελέουσι παραλαβόντες παρά Πελασγων, ουτος &νηρ οίδε τό λέγω.
II 51, 3-4: την γάρ Σαμοθρηίκην οίκεον πρότερον Πελασγοi οδτοι οί περ Αθηναίουσι σύνοικοι έγένοντο, καi παρά τούτων Σαμοθρήικες τό, δργια παραλαμβάνουσι. όρΘά ών εχειν τά αιδοία τάγάλματα του Έρμέω 'Αθηναίοι πρώτοι 'Ελλήνων μαθόντες παρά Πελασγων έποιήσαντο. οί δέ Πελασγοi ίρόν τινα λόγον περί αυτου ελεξαν, τό, εν τοίσι έν ΣαμοθρηίκlJ, μυστηρίοισι δεδήλωται.
ΙΙ 52,1: εθυον δε πάντα πρότερον οί Πελασγοί θεοίσι έπευχόμενοι, ώς ί;γώέν Δωδών1J οίδα ακούσας, έπωνυμίην δέ ουδ' οϋνομα έποιευντο ουδενι uιJ τωvού γάρ ακηκόεσάν κω.
II 57, 1: i1ντινα δέ γλωσσαν ϊεσαν οί Πελασγοί, ούκ εχω ατρεκέως ειπείν εί δέ χρεόν έστι τεκμαιρόμενον λέγεινν τοίσι νυν ετι έουσι Πελασγών των ύπέρ Τυρσηνων Κρηστωνα πόλιν οίκεόντων, οϊ δμουροί ποτε ,Ίσαν τοiσι νυν Δωριευσι καλεομένοισι (οίκεον δε τηνικαυτα γην την νυν Θεσσαλιω τι ν καλεομένην.
II 57, 2: καi των Πλακίην τε καi Σκυλάκην Πελασγών οiκησάντων έν Έλλησπόντφ, οϊ σύνοικοι έγένοντο 'Αθηναίοισι, καi δσσα αλλα Πελασγίκα έόντα πολίσματα τό οϋνομα μετέβαλε, ε'ί τούτοισι τεκμαιρόμενοΎ δεί λέ γειν, ,Ίσαν οί Πελασγοί βάρβαρον γλωσσαν ίέντες.
I 57, 3: εί τοίνυν ήν καi παν τοιουτο τό Πελασγικόν, τό 'Αττικόν εθνος έόν Πελασγικόν αμα τij μεταβολ1j τij ές 'Έλληνας καi τ~Ίν γλωσσαν μετέμαθε, καi γάρ δ1Ί ούτε οί Κρηστωνιηται ούδαμοiσι των νυν σφεας περιοικεόντων είσi όμόγλωσσοι, ηλουσί τε δτι τόν Ίνείκαντο γλώσσης χαρακτηρα με ταβαίνοντες ές ταυτα τά χωρία, τουτον εχουσι έν φυλακ1j.
I 58, 1: τό δέ Έλληνικόν γλώσσ1J μέν, έπείτε εγένετο, αίεi ποτε τij αυτij διαχραται, ώς έμοi καταφαίνεται είναι. άποσχισθεν μέντοι από του Πελασγικου έόν ασθενές, απά σμικρου τεο τήν αρχήν δρμώμενον αυξηται ές πλη θος των έθνέων, Πελασγών μάλιστα· προσκεχωρηκότων αυτφ καi άλλων εθνέων βαρβάρων συχνων. πρός δ1Ί ών εμοιγε δοκέει ουδέ τό Πελασγικόν ε&νος, έόν βάρβαρον, ούδαμά μεγάλως αύξηθfjναι.
Ι 171,2: ... είσi δέ τούτων Καρες μέν απιγμένοι ές την i1πειρον έκτων νήο·ων· τό γάρ παλαιόν έόντες Μίνω κατήκοοι καί καλεόμενοι. Λέλεγες είχον τάς νήσους, φόρον μεν ουδένα ύποτελέοντες, δσον καi εγώ δυνατός ειμι (επί) μακρότατον έξικέσθαι ακοij, οί δέ, δκως Μίνως δέοιτο, έπλ11ρουν οί τάςνέας.
I 171,3: ατε δέ Μίνω τε κατεστραμμένου γην πολλήν καi εύτυχέοντος τφ πολέμφ τό Καρικόν ,Ίν εθνος λογιμώτατον των έθνέων άπάντων κατά τουτον μα τόν χρόνον μακρφ μάλιστα.
Ι 171 ,5: μετά δέ τους Καρας χρόνφ ϋστερον πολλφ Δωριέες τε καi 'Ίωνες έξανέστησαν έκ των νήσων καi οϋτως ές τ~Ίν ηπειρον άπίκοντο. κατά μεν δέ Καρας οϋτω Κρητες λέγουσι γενέσθαι· ού μέντοι αύτοί γε δμολογέουσι τούτοισι οί Καρες, αλλά νομίζουσι αυτοί έωυτους είναι αυτόχθονας ηπειρώ τας καi τφ ουνόματι τφ αυτφ αίεi διαχρεωμένους τφ περ νυν.
1 171,6: αποδεικνυσι δέ έν Μυλάσοισι Διός Καρίου ίρόν ι'φχαϊον, του Μυσοϊσι μέν καi Λυδοίσι μέτεστι ώς κασιγνήτοισι έουσι τοϊσι Καρσί· τόν γάρ Λυδόν καi τόν Μυσόν λέγουσι είναι Καρός αδελφεούς. τουτοισι μέν δη μέ τι:στι, δσοι δε έόντες άλλου εΘνεος ομόγλωσσοι τοίσι Καρσi έγένοντο, τού τοισι δέ ου μετά.
1 171, 4: καί σφι τριζά έξευρήματα έγένετο τοϊσι οί ''Ελληνες έχρήσαντοκαi γάρ επί τά κράνεα λόφους έπιδέεσθαι Καρες εΙσι οί καταδέξαντες καi έπί τάς ασπίδας τα σημήια ποιέεσθαι, καί δχανα άσπίσι ουτοι εiσι οί ποιη σάμενοι πρώτοι· τέως δέ αvευ όχάνων έφόρεον τάς ασπίδας πάντες οί περ έώθεσαν ασπίσι χρασθαι, τελαμωσι σκυτίνοισι οiηκίζοντες, περί τοίσι αύχέσι τε καi τοίσι άριστεροίσι ωμοισι περικείμενοι.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
Categories
License
Copyright (c) 1979 Alexander Fol
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Annual of Sofia University "St. Kliment Ohridski" - Faculty of History (GSU-IF).